Η άλλη πλευρά της ψυχής του ανθρώπου

Όταν  κάτι  με  προβληματίζει  ένα  οποιοδήποτε  θέμα   συνήθως κάθομαι  μπροστά  στην  σκηνή  του  θέατρού  και  την  κοιτώ.  Απλός  την κοιτώ.  Βλέπω  τις  όμορφες  και  βελούδινες  κουρτίνες  του  κόκκινου  χρώματος  που  με  βάζει  σε  σκέψη.  Να  λέω  πως  έτσι  είναι  η  ψυχή  του  ανθρώπου.  Σαν  την  αυλαία  του θεάτρου  που  την  περιμένεις  με  ανυπομονησία  να  ανοίξει.  Για να  δεις  τι  κρύβεται  πίσω  από  αυτήν.  Και  όταν  ανοίξει  βλέπεις μια  μαύρη  σκηνή.  Ναι  μαύρη.  Το  μαύρο  χρώμα  του  οποίου  σου  γεννά  μια  κατάθλιψη  αλλά  συγχρόνως  σου  δημιουργεί  και  μια  αίσθηση  περιπέτειας.  Λοιπόν  αρχίζω  να  είμαι  σίγουρος  γι’ αυτό  στο  ότι  έτσι  ακριβώς  είναι  και  η  ψυχή  του κάθε  ανθρώπου.  Αν  κάτσεις  και  ασχοληθείς  με  την  ψυχή  του αρχίζεις  να  μπαίνεις  σε  μια  έντονη  περιπέτεια  αλλά  και  συγχρόνως  σε  μια  κατάθλιψη  όχι  όπως  την  ξέρουμε  στην  πραγματικότητα.  Ιδιαίτερα  όταν  είσαι  ερωτευμένος  με  ένα πρόσωπο   πρέπει  να  δείξεις  ενδιαφέρον,  υπομονή, επιμονή  και  πειθαρχία  στην  ψυχή  του. 

Βαγγέλης Χαμπιλίδης

«Εξομολόγηση στον καθρέφτη»

«Καθρέφτη μου, σ' εσένα μιλάω, εσένα έχω μπροστά μου, άλλο κανένα. Οι άνθρωποι, φίλοι, χάθηκαν. Χάθηκαν απ' τη ζωή ή χάθηκε το νόημα που έβρισκαν σε μένα; Με κοιτάς, σε κοιτώ, ένα πρόσωπο νεανικό προσπαθώ να θυμηθώ, ωραίο ποτέ, όμως πάντα εκφραστικό της στιγμής και μόνο. Σ' αγνοούσα τότε κι έτρεχα, λαχάνιαζε το σώμα που μου είχε απομείνει –ανάπηρο απ' την αρχή–, ήθελα να το εκμεταλλευτώ, να το χαρώ, ν' αφεθώ στον αέρα, στη θάλασσα, στον αμερόληπτο έρωτα. Τις φιλενάδες μου με τα τέλεια κορμιά που έλαμπαν στον ήλιο, δεν ζήλεψα ποτέ, δεν αισθάνθηκα ποτέ ότι οι άνθρωποι μου είχαν στερήσει κάτι που μου ανήκε. Και τώρα ήρθε της εξομολόγησης η ώρα. Μικρέ μου καθρέφτη, που τελευταία σ' έχω συνέχεια μπροστά μου για να σε συνηθίσω: Σε μισώ. Θα με συγχωρέσεις; Μίσος τι θα πει δεν ήξερα. Αλλά τώρα, να, βλέπω το πρόσωπό μου κι εξαγριώνομαι ενάντια στη φύση. Μέσα μου βαθιά, βέβαια, ξέρω ότι ο εχθρός μου δεν είσαι εσύ, αλλά ο χρόνος. Ο χρόνος όμως παραμένει πάντα ασύλληπτος αφού τα αμαρτήματά του όλο αναβάλλονται κι αυτός διαφεντεύει ακόμη τη ζωή μου. Καθρέφτη μου, θύμα είσαι κι εσύ του ανθρώπινου παραλογισμού. Σ' ευχαριστώ που μου παραστέκεσαι και μ' αφήνεις να σε μισώ.» 

ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΑΓΓΕΛΑΚΗ-ΡΟΥΚ

Με πόσα φωτάκια θα στολίσεις την θλίψη σου φέτος;

Η πρώτη μέρα του χρόνου είναι πάντα η χειρότερή μου. Δε τη γουστάρω, παθαίνω κατάθλιψη, έχω άγχος.

Φέτος προσπάθησα να καταλάβω το γιατί, την ώρα που έπλενα τα πιάτα από το πρωτοχρονιάτικο τραπέζι. 

Στο νεροχύτη πάντα βρίσκω απαντήσεις. 

Και ναι, τελικά βρήκα.

Δεν υπάρχει πιο μελαγχολική εικόνα από ένα τέλειο χριστουγεννιάτικο δέντρο την Πρωτοχρονιά. Μοιάζει πεθαμένο και η ζωή του κράτησε τόσο λίγο. 

Και το βλέπεις, ξέρεις ότι θα τελειώσει, ξέρεις ότι θα κρατήσει λίγο αλλά και πάλι κρύβεις μέσα του τόσες ελπίδες. 

Κι αυτό σου τις ζωντανεύει, σαν αναβοσβήνει τα λαμπάκια του και ξεχνιέσαι. Λες τι ωραία που τα περνάμε. Και το φορτώνεις κι άλλο, κι άλλο. Και το κάνεις πανέμορφο, δικό σου. Όπως το θέλεις , εκεί που το θέλεις. Μόνο που σήμερα, δεν έχει δώρα να προσφέρει. Σου αναβοσβήνει ακόμα τα λαμπάκια, αλλά το ξέρεις πια, τελείωσε. Του χρόνου πάλι. Και του χρόνου δε θα είναι το ίδιο. Όσο κι αν προσπαθήσεις να θυμηθείς πως το ΄στησες.

Μισώ τα Χριστουγεννιάτικα δέντρα. Αυτό. Και τα μισώ μόνο σήμερα γεγονός που λογικά θα πρέπει να τα ενοχλεί, αλλά καλά να πάθουν. Θα πάω τώρα να βγάλω τα λαμπάκια από την πρίζα. Από αύριο όλα θα είναι ούτως ή άλλως τα ίδια.

Μισώ τα Χριστουγεννιάτικα δέντρα.

Γιατί μου θυμίζουν εσάς. Που για μένα μέχρι φέτος σημαίνατε ''Χριστούγεννα''.

-ΚΑΣΕΤΟΦΩΝΟ