Με πόσα φωτάκια θα στολίσεις την θλίψη σου φέτος;

Η πρώτη μέρα του χρόνου είναι πάντα η χειρότερή μου. Δε τη γουστάρω, παθαίνω κατάθλιψη, έχω άγχος.

Φέτος προσπάθησα να καταλάβω το γιατί, την ώρα που έπλενα τα πιάτα από το πρωτοχρονιάτικο τραπέζι. 

Στο νεροχύτη πάντα βρίσκω απαντήσεις. 

Και ναι, τελικά βρήκα.

Δεν υπάρχει πιο μελαγχολική εικόνα από ένα τέλειο χριστουγεννιάτικο δέντρο την Πρωτοχρονιά. Μοιάζει πεθαμένο και η ζωή του κράτησε τόσο λίγο. 

Και το βλέπεις, ξέρεις ότι θα τελειώσει, ξέρεις ότι θα κρατήσει λίγο αλλά και πάλι κρύβεις μέσα του τόσες ελπίδες. 

Κι αυτό σου τις ζωντανεύει, σαν αναβοσβήνει τα λαμπάκια του και ξεχνιέσαι. Λες τι ωραία που τα περνάμε. Και το φορτώνεις κι άλλο, κι άλλο. Και το κάνεις πανέμορφο, δικό σου. Όπως το θέλεις , εκεί που το θέλεις. Μόνο που σήμερα, δεν έχει δώρα να προσφέρει. Σου αναβοσβήνει ακόμα τα λαμπάκια, αλλά το ξέρεις πια, τελείωσε. Του χρόνου πάλι. Και του χρόνου δε θα είναι το ίδιο. Όσο κι αν προσπαθήσεις να θυμηθείς πως το ΄στησες.

Μισώ τα Χριστουγεννιάτικα δέντρα. Αυτό. Και τα μισώ μόνο σήμερα γεγονός που λογικά θα πρέπει να τα ενοχλεί, αλλά καλά να πάθουν. Θα πάω τώρα να βγάλω τα λαμπάκια από την πρίζα. Από αύριο όλα θα είναι ούτως ή άλλως τα ίδια.

Μισώ τα Χριστουγεννιάτικα δέντρα.

Γιατί μου θυμίζουν εσάς. Που για μένα μέχρι φέτος σημαίνατε ''Χριστούγεννα''.

-ΚΑΣΕΤΟΦΩΝΟ