Όταν κάτι με προβληματίζει ένα οποιοδήποτε θέμα συνήθως κάθομαι μπροστά στην σκηνή του θέατρού
και την κοιτώ. Απλός την
κοιτώ. Βλέπω τις όμορφες
και βελούδινες κουρτίνες του κόκκινου
χρώματος που με βάζει σε
σκέψη. Να λέω πως έτσι
είναι η ψυχή του ανθρώπου.
Σαν την αυλαία
του θεάτρου που την
περιμένεις με ανυπομονησία
να ανοίξει. Για να δεις τι
κρύβεται πίσω από
αυτήν. Και όταν ανοίξει
βλέπεις μια μαύρη σκηνή. Ναι μαύρη.
Το μαύρο χρώμα του οποίου σου γεννά
μια κατάθλιψη αλλά συγχρόνως σου δημιουργεί και μια
αίσθηση περιπέτειας. Λοιπόν αρχίζω να είμαι σίγουρος γι’ αυτό στο ότι
έτσι ακριβώς είναι και
η ψυχή του κάθε ανθρώπου. Αν κάτσεις
και ασχοληθείς με την ψυχή του
αρχίζεις να μπαίνεις σε μια έντονη περιπέτεια
αλλά και συγχρόνως
σε μια κατάθλιψη όχι όπως
την ξέρουμε στην πραγματικότητα.
Ιδιαίτερα όταν είσαι ερωτευμένος
με ένα πρόσωπο πρέπει να δείξεις
ενδιαφέρον, υπομονή, επιμονή και πειθαρχία
στην ψυχή του.
Βαγγέλης Χαμπιλίδης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου