Η ρεαλιστική μορφή της Πρωτοχρονιάς

                                                                                                                                            1/1/2016

Σε λίγες ώρες, αλλάζει όπως συνήθως, κάθε πρώτη Ιανουαρίου ο χρόνος.

Οι περισσότεροι άνθρωποι το θεωρούν ως κάτι το υπέροχο, κάτι το ασυνήθιστο. Εγώ πάλι το βλέπω ως κάτι το συνηθισμένο.

Δώρα. Τα δώρα τα οποία θα μας χαράξουν στο πρόσωπο μας το ψεύτικο αυτό χαμόγελο, διάρκειας δύο ημερών, που μετά θα τα συνηθίσουμε και θα γίνονται όλο και πιο βαρετά.

Οι άνθρωποι, οι οποίοι σου θυμίζουν και σου εύχονται καλή χρονιά. Οι λιγότεροι από αυτούς με ένα αληθινό χαμόγελο στο πρόσωπο τους. Ενώ οι υπόλοιποι με ένα υποκριτικό και αναγκαστικό χαμόγελο.

Πολλοί άνθρωποι θεωρούν ότι υπήρξαν άτομα που τους έκαναν να θλίβονται και να δυσχεραίνονται αυτόν τον χρόνο. Και ότι δεν θα έπρεπε να υπάρχουν αυτόν τον χρόνο και γενικά μέσα στην ζωή τους. Οι ονομαζόμενοι φίλοι υποκριτές. Άνθρωποι σκάρτοι, ψεύτικοι και αδύναμοι όπου είδαν τα δύσκολα στην μέση του χρόνου και τους άφησαν αβοήθητους και κρεμασμένους από μια κλωστή.

Εγώ πιστεύω πως πρέπει, έπρεπε αυτοί οι σκάρτοι να υπάρχουν και να υπάρξουν στην ζωή μου γιατί μου την έκαναν άνω κάτω κάτι που με κούρασε, με λύπησε, με δυνάμωσε ψυχικά αλλά και ότι χωρίς αυτούς η ζωή μου θα ήταν μια συνεχής comedy και τίποτα άλλο. Αλλά δεν θα ήταν άδικο να αγνοήσω τους πραγματικούς φίλους μου, που με βοήθησαν στα πάντα; Εε! Σε αυτούς τους βγάζω το καπέλο.

Ας παρασυρθώ και εγώ μαζί με τους υπόλοιπους μέσα στην ψευδαίσθηση του νέου έτους. Καλή Χρονιά!!!!

                                                                                                                         Βαγγέλης Χαμπιλίδης